[1] Toen nu het hele gezelschap behalve Jonatha's personeel, in en rond de villa bijeen was, droeg Jo­zef zijn zoons op om een goed middagmaal te verzorgen.
[2] Daartoe gaf Jonatha, die een partij erg mooie tonijn had mee­gebracht, deze aan Jozefs zonen.
[3] Na deze instructie begaf Jo­zef zich met Cyrenius' persoonlij­ke staf en uiteraard met Cyrenius zelf, met Maria, Jonatha en het Kindje -nog bij Cyrenius op de arm -naar de top van zi jn lieve­lingsheuvel.
[4] Eudokia, Tullia en ook de acht kinderen bleven evenmin in huis zitten, maar ook zij volgden het gezelschap de heuvel op, waar ruimte in overvloed was.
[5] Allen zetten zich op de door Jozef gemaakte banken en haal­den hun hart op aan de welrieken­de geuren van rozen, myrthe en papyrus, in de schaduw waarvan zij gezeten waren.
[6] De heuvel had namelijk twee verschillende gedeelten; het een was dicht begroeid, wat over­dag fijn was, ...
[7] het andere was zo goed als onbegroeid en open, en werd voornamelijk des avonds benut en des nachts om daar namelijk van de frisse lucht en het vrije uitzicht zowel over de omgeving, alsook haar uitspansel, te genieten.
[8] Toen men onder het heerlij­ke lover van de heuvel aangeko­men was en daar had plaatsgeno­men, vroeg Cyrenius aan Jozef, of die dan nu niet de gevraagde uit­eenzetting wilde geven over zijn zeereis. ..
[9] En jozef antwoordde: 'In­derdaad broeder, hier is de ge­schikte plaats en nu is het de tijd daarvoor: luister dus maar!
[10] De oostenwind is de gena­de Gods: deze dreef je stormach­tig naar Hem toe, Die je nu op je arm draagt.
[11] Zeer velen kennen en er­kennen echter nog niet de genade des Heren, noch ook de wijze, waarop die pleegt te werken.
[12] Zo heb ook jij niet begre­pen, wat de almachtige genade des Heren met jou voorhad!
[13] Je waande jezelf al verlo­ren, en dacht, dat de Heer je vol­ledig vergeten had !
[14] En toen je, door de al­machtige Hand des Heren daar op die zandbank strandde, en jezelf al verloren achtte, toen heeft de Heer je op datzelfde moment ge­grepen met alle Macht die daartoe nodig was, en Hij heeft je gered van die dreigende ondergang!
[15] Dit is altijd de manier ge­weest en zal dat ook altijd blijven, waarop de Heer diegenen, die naar Hem onderweg zijn, waren, of zullen zijn, leidt en begeleidt!
[16] De vraag dringt zich op: Waarom? Waarom moest de Heer jou nu aldus leiden? Je moet dan weten, dat toen in de omgeving van Tyrus bekend werd dat jij hierheen zou gaan, en wel per schip, beroepsmoordenaars de handen ineengeslagen hebben,
[17] schepen werden georgani­seerd met het voornemen om jou op volle zee te overvallen en te vermoorden!
[18] Toen zond de Heer onver­wachts die hevige oostenwind. ..,
[19] waardoor jouw schip zo ver van die van je vijanden verwijderd werd, dat zij er niet in slaagden je te bereiken.
[20] Desondanks verloren je vijanden je niet uit het oog, en ze achtervolgden je met toenemende felheid. Maar toen zwol des He­ren genade jegens jou aan tot een orkaan!
[21] Deze orkaan nu deed je vijanden in zee verdrinken, ter­wijl jouw schip op de juiste plek tot rust werd gebracht, waar je ten slotte werd gered. ..Cyrenius, begrijp je nu die zeetocht van je?'

«« 184 / 302 »»