[1] Het Kindje merkte dat Cyrenius voort wilde gaan met verdere na­vorsingen:
[2] 'Cyrenius, je verdere na­speuringen zullen tevergeefs zijn; waar Ik jou een vinger reik, daar wil jij meteen de hele hand!
[3] Weet dan dat zulks geen pas geeft, want alles heeft zijn tijd no­dig, en voor alles geldt een vaste onwrikbare ordening.
[4] Als jij een boom ziet bloei­en, dan zou je direct ook de rijpe vrucht willen.
[5] Maar dat gaat niet; elke boom heeft zijn eigen tijd en orde !
[6] Tijd en orde zijn nu eenmaal van alle eeuwigheid de Mijne, en Ik kan dus niet tegen Mijzelf in­ gaan:
[7] en dus kan er aan die tijd en aan die orde niet getornd worden.
[8] Alhoewel Ik met al de vol­heid van Mijn goddelijke kracht van je houd, kan Ik je van de voortsnellende tijd toch niet één minuut schenken;
[9] want die moet als een on­stuitbare stroom voortvloeien en heeft geen rust, tot hij de grote oever van de onwrikbare eeuwig­heid zal hebben bereikt.
[10] Daarom is verdergaand ge­speur in Mijn Geheimen wat ijdel.
[11] Want je zult langs die weg toch geen haarbreed nader tot Mijn Geheimen kunnen door­dringen, dan zulks te rechter tijd mogelijk zal zijn.
[12] Geef dat soort onderzoe­kingen dus maar op, en pijnig je geest er niet tevergeefs mee, want als de tijd daar is, zal alles je dui­delijk worden.
[13] Jij zou nu de diepste zin wil­len vatten waarom daar het mid­delpunt is, waar Ik ben?
[14] Ik zeg je echter: Dat te be­grijpen is nog onmogelijk voor jou: daarom moet je voorlopig eerst geloven, en in dat geloof de ware nederigheid van je hart be­wijzen.
[15] Pas wanneer je geest door echte deemoed zichzelf zal heb­ben doorgrond, pas dan zul je vanuit die diepte verhelderende blikken in Mijn diepten kunnen werpen.
[16] Maar als je door onderzoek je geest gaat verheffen, dan zal die steeds verder afdwalen van zijn ei­gen levende diepte, waardoor je je juist van Mijn Diepten zult ver­wijderen, en ook je eigen innerlijk niet nader komen zult.
[17] Ja, Ik moet er zelfs nog aan toevoegen: Van nu af aan zal alle werkelijk diepe wijsheid voor de wereldse wijzen verborgen blij­ven,
[18] die zal daarentegen in de harten worden gelegd van eenvoudigen van geest, en van sim­pele kinderen en wezen!
[19] Je moet daarom trachten innerlijk een kind te worden, en dan zal de tijd werkelijk aanbre­ken, waarin de ware wijsheid je deel zal worden. ,
[20] Cyrenius was zeer verbaasd over deze leer, en stelde het Kind­je nu de volgende vraag:
[21] ' Als het zo gelegen is, dan is het zeker ook verboden om te le­ren lezen en schrijven!
[22] Want als U aan hen, die daartoe waardig geworden zijn, alles schenkt, waarom zou je dan nog moeizaam leren?'
[23] Het Kindje antwoordde: 'Door goed en nederig studeren, wordt de akker voor de wijsheid vruchtbaar gemaakt, en ook dat maakt deel uit van mijn ordening.
[24] Maar je moet de studie niet als doel en voor de wijsheid zelf aanzien, maar slechts als middel.
[25] En als dan die akker goed bemest zal zijn, dan zal Ik heus wel komen om daarop het zaad te strooien, waaruit de echte wijs­heid zal ontluiken! Heb je dit be­grepen?' Hier zweeg Cyrenius en vorste niet verder .

«« 218 / 302 »»