[1] Zo ging er een uur vrij rustig voorbij en ze waren nu niet meer al te bezorgd over het geraas en de woeste windstoten van de storm
[2] Maar na verloop van een uur arriveerden er bij Jozefs huis ijl­boden, die het volgende vertel­den:
[3] 'Hoge Machthebber, er ge­beuren ongehoorde dingen:
[4] De aarde spuwt vuur op meerdere plaatsen;
[5] die vuurzuilen worden door de vliegende orkaan overal heen ­gedreven; ze vernietigen alles wat op hun weg komt!
[6] Tegen hun ontzettend ge­weld is niets bestand.
[7] Volgens de priesters zijn alle goden tezamen in woede uitge­barsten en willen zij ons vernieti­gen!
[8] En dat is ook zo, want je kunt het gebrul van Cerberus dui­delijk horen, en de wraakgodin­nen dansen overal in 't rond.
[9] Vulcanus heeft zijn schoor­stenen op het aardoppervlak ge­richt; zijn machtige Cyclopen ver­nielen moedwillig zowel huizen als bergen.
[10] Ook Neptunus heeft al zijn krachten gebundeld.
[11] Hij doet de zeeën als ber­gen oprijzen en wil ons zo alle­maal verdrinken!
[12] Als er nu niet onmiddellijk grote mensenoffers aan de vrese­lijk vertoornde goden worden ge­bracht, zal het met ons allen ge­daan zijn!
[13] De priesters hebben dan ook duizend jonge mannen en duizend meisjes aangewezen om als zoenoffer te dienen; daarom zijn wij in allerijl naar U afge­vaardigd om daartoe Uw fiat te vragen.
[14] Cyrenius schrok van dit be­richt zo verschrikkelijk, dat hij niet wist wat te beginnen.
[15] Zich vierkant tegen deze eis van de priesters verzetten durf­de hij niet om politieke redenen.
[16] Maar nog veel moeilijker was het voor hem dit offer goed t~, keuren dan om die priesters tegen te spreken.
[17] Hi j wendde zich dus tot het Kindje, dat zojuist was wakker ge­worden, om Het om uitkomst te vragen in deze zo uiterst moeilijke aangelegenheid.
[18] Het Kindje zei: 'Wees be­daard. Over een minuut zal de storm gaan liggen. En zij, die mensen wilden slachten, zijn niet meer! Blijf dus maar kalm, mijn Cyrenius!'

«« 67 / 302 »»