[1] Toen Cyrenius dit van de voor boven allen staande kleine Wiegeredenaar - zo noemde hij Hem vaak - hoorde kreeg hij het hem toch wel wat te kwaad; hij wist niet wat te doen.
[2] Enerzijds vond hij dat hij zich op die manier als een wankel­moedig veldheer en opperstad­houder zou blootgeven,
[3] anderzijds had hij heel veel eerbied voor de herhaaldelijk be­wezen Macht van het Kindje.
[4] Hij delibereerde een tijdje en zei toen als tegen zichzelf:
[5] 'O Scylla, o Charybdis, o mythe van Hercules op de twee­sprong!
[6] Hier staat nu de held tussen twee afgronden! Gaat hij voor de ene opzij, dan stort hij onmiddel­lijk in de andere.
[7] Wat te doen? Welke kant op? Moet ik -nu dan voor het eerst -voor het volk komen te staan als een twijfelaar, hande­lend naar de wil van dit machtige Kind?
[8] Of zal ik vasthouden aan mijn eigen, toch ook al zeer milde beslissing?'
[9] N u riep het Kindje Cyrenius weer bij Zich, en zei lachend: 'Hé, beste vriend, het heeft weinig zin om lege notedoppen en lege eier­schalen door elkaar te roeren.
[10] Wat hebben Charybdis en Scylla, wat heeft Hercules voor Mij te betekenen?! Als je Mijn raad opvolgt, zul je met al die on­zin niet van doen hebben!'
[11] Nu herstelde Cyrenius zich uit zijn wankelmoedigheid en zei tegen het Kindje:
[12] ' Ja mijn leven, best mijn kleine Socrates, Plato en Aristo­teles in de wieg! Gebeure wat wil, Jou zal ik tevreden stellen!
[13] Laten we dus maar naar de plaats van de terechtstelling gaan, en daar ons vonnis zonder verwijl veranderen in genade!'
[14] Maronius kwam nu ook na­derbij en zei heel zachtjes tegen Cyrenius:
[15] 'Keizerlijke Hoogheid, met de raad, die het Kindje gaf, ben ik het volledig eens; het is mij overi­gens zojuist ingevallen dat de doodstraf in priesterlijke aangele­genheden nooit over priesters vol­trokken mag worden zonder de toestemming van de Pontifex Maximus te Rome!
[16] Tenzij het gaat tegen op­roerkraaiers tegen de staat, maar dat zijn deze priesters niet; zij zijn slechts verblinde ijveraars op hun eigen terrein!
[17] Daarom kan ik de raad van het Kindje best onderschrijven; het opvolgen daarvan kan voor U dus alleen maar nuttig, nooit schadelijk zijn!'
[18] Met deze opmerking van Maronius was Cyrenius bijzonder blij, dus ging hij nu met heel het voorgenomen gezelschap direct op stap.
[19] Op de plaats van de te­rechtstelling gekomen trof hij de drie priesters al min of meer ziel­togend aan, uiterst bang als zij waren voor die vreselijke martel­dood.
[20] Slechts een van hen had nog zoveel geestkracht, dat hij zich met de grootste inspanning voor Cyrenius oprichtte en om een ge­nadiger doodstraf smeekte.
[21] Cyrenius nu zei tegen hem en tegelijk tegen de twee anderen: 'Ziet naar dit Kind hier op de arm van Zijn moeder, Dat geeft jullie het leven terug en dus geef ik het jullie ook! Ik herroep dus mijn oordeel!
[22] Staat dus op en gaat in vrij­heid. Fiat. En jullie, bewakers, rechters, gerechtsdienaars en beulsknechten: ingerukt jullie, al­lemaal! Fiat!'
[23] Deze genadevolle uit­spraak was echter te veel voor de drie priesters: zij bestierven het (letterlijk) van vreugde! Maar nu strekte het Kindje Zijn hand over hen uit, en zij ontwaakten tot nieuw leven! Vol nieuwe levens­moed trokken zij onmiddellijk mee in het gevolg van hun kleine Redder!

«« 74 / 302 »»