Mijn prentenknipboek
– Paul Arnauts –

Als de dag nog o­nbeduimeld is
en Hij mijn prentenknipboek op de juiste bladzijde opent,
bekijk ik aarzelend het gaaf en kreukvrij blad.
Het prentje kijkt me nieuwsgierig en uitdagend aan,
benieuwd hoe ik het kan bevrijden uit zijn papieren schoot.
Ik zie slechts vaag de randen van mijn dagprent,
en pas vanavond zal ik zijn betekenis kennen,
misschien.

Mijn schaar zet de eerste knip tot aan de zwarte rand
en zoekt dan zijn weg langs de zwarte lijnen.
Soms o­nbesuisd en o­nbeheerst,
soms angstig en zoekend,
soms vastbesloten en wetend.

Zal ik vandaag rustig kunnen knippen langs rechte dikke lijnen?
Of voer ik een strijd met de fijne grillige randen van mijn nog o­nbekende tekening?
Heb ik de durf om tot de rand te knippen?
Of knip ik over de grens waar ik niet komen mag?

De uren schrijden voort
en mijn blad verliest steeds meer zijn heelheid,
en steeds vrijer komt mijn prentje los
uit de spiegel die het vanmorgen nog was.

En wanneer ik met de laatste knippen mijn tekening heb bevrijd,
plak ik het moe in mijn album van herinneringen.
Dan gluur ik naar boven en hoop op Zijn glimlach
en tracht ik te begrijpen wat de betekenis van mijn verhaal is
en welk prentje me morgen wacht.