[1] In het verloop van deze tweede ronde deden zich weer moeilijk­heden voor tussen de spelers.
[2] Ze waren allemaal erg bang voor de minister, omdat dat Cyre­nius zelf was. De veldheer, de landvoogd, noch ook de rechter durfden zich tegen de minister te doen gelden en zij mokten dan ook stiekem tegen deze toestand.
[3] Vooral een paar meisjes -ze speelden de landvoogd en de rech­ter­ waren ontevreden, omdat zij zonder toestemming van de minis­ter niets mochten.
[4] Alleen Sixtus was helemaal tevreden ditmaal in het kinder­kuiltje.
[5] Het Kindje bemerkte dat de sfeer niet goed was en Hij riep daarom allen bijeen. Opnieuw werden de knikkers verdeeld en nu werd er voor de derde maal geworpen.
[6] Maar bij deze worp kwam Cyrenius in het koningskuiltje, terwijl het Kindje in het kinder­kuiltje terechtkwam.
[7] Alle kinderen hadden reuze pret, dat de twee jaar en vier maanden oude Jezus nu dan ein­delijk óók eens in het kinderkuil­tje was terechtgekomen.
[8] Zelfs het eerder genoemde meisje kwam nu weer terug en zei tegen het Kindje: 'Kijk, dat is de juiste plaats voor jou; het doet me echt genoegen, dat jij nu ook eens in dat vervelende kuiltje komt!'
[9] Maar het Kindje zei: 'Let op: het ministerkuiltje is nog vrij! Pak een knikker en gooi! Wie weet kom jij er wel in!'
[10] Het meisje nam toen toch nog maar weer een knikker, ze wierp en ja hoor, ze kwam inder­daad in het ministerkuiltje!
[11] Toen ze zichzelf in het mi­nisterkuiltje gewaar werd, kreeg ze er een kleur van, zo blij was ze dat haar eerzucht nu eindelijk eens bevredigd was. Schertsend zei ze dan ook:
[12] 'Nou Jezus, jij kunt je ple­zier nu wel op: als je nu ongehoor­zaam wordt, zal ik je eens mooi straffen!'
[13] Maar nu zei het Kindje weer: 'Kinderen zijn immers nog niet aan de wet onderworpen; wat zou je dan tegen Mij willen doen; hoe zou je Me willen treffen?'
[14] Het meisje nu weer: 'Laten we nu maar beginnen, dan zul je gauw genoeg zien, of een minister geen gezag over kinderen heeft!'
[15] Nu gaf dan Cyrenius als ko­ning, zijn spelregels, waarna ie­dereen naar zijn plaats ging om zijn taak op zich te nemen.
[16] De minister stookte de priester hevig op tegen het kind: hij zou namelijk het kind niet bij zich mogen laten komen.
[17] Het gevolg was dat nu ook de overige posten geen gehoor voor het kind speelden.
[18] Daarom liep het kind dus naar de koning en diende, volgens de regels van het spel, zijn beklag in wegens vervolging.
[19] De koning antwoordde: 'O Heer, ik weet nog veel te weinig van deze spelregels af!
[20] Maar nu er -regels of niet ­alweer onregelmatigheden blij­ken plaats te vinden, zal ik ons groepje maar weer bijeenroepen, en als U dat wilt, kunnen we dan direct nog een nieuw spelletje doen.'
[21] En het Kindje zei: 'Ja Cy­renius, een nieuw en voor eeuwig het laatste!
[22] Roep de kinderen maar weer bij elkaar, dan zullen we het laatste spel doen!'
[23] Cyrenius riep de kinderen bijeen. verdeelde de knikkers, en er werd gegooid.
[24] Ditmaal wierpen alle kin­deren en ook Cyrenius in het kin­derkuiltje, terwijl Jezus als Enige in het koningskuiltje wierp.
[25] Plotseling begon Zijn kuil­tje nu hevig te gloeien en zijn knikkertje begon te stralen als de zon.
[26] Vervolgens nam het Kindje dat stralende knikkertje op en legde het in het vaderkuiltje, waarna Het aan Cyrenius vroeg:
[27] 'Cyrenius, begrijp jij nu al jets van dit zinvolle spel?'
[28] Cyrenius antwoordde: 'Maar Heer, mijn Leven, hoe zou ik daar nu jets van kunnen begrij­pen?'
[29] Het Kindje sprak: 'Luister dan maar naar Mij; dan zal Ik het jullie allen eens helder en grondig uit de doeken doen!'

«« 196 / 302 »»