[1] Toen Cyrenius nu in gezelschap van Jozef en van Maronius de villa naderde, ging Maria, met het Kindje op haar arm, het drietal hevig beangst tegemoet. Zij vroeg onmiddellijk aan Jozef:
[2] ' Jozef, mijn lieve man, wat is er met de jeugd gebeurd?
[3] Immers, als hier, bij het on­getwijfeld vaker voorkomen van dergelijk natuurgeweld, steeds dergelijke offers zullen worden gebracht, dan zijn wij ook niet ze­ker met ons Kind!
[4] Laat het zijn dat Het een grote macht bezit, desondanks moesten we toch maar voor He­rodes uit Palestina vluchten!
[5] Ik leid daar dan ook uit af, dat het Kind in bepaalde zaken toch nog te weinig macht heeft­. Dus is het aan ons Het tegen elk groot gevaar veilig te stellen. ,
[6] Het antwoord van Jozef luidde: 'Maar, daarvoor mag je toch niet bang zijn, jij, mij door God-zelf toevertrouwde!
[7] Er is die tot smadelijk zoen­offer bestemde jeugd immers geen haar gekrenkt!
[8] Onze goede Cyrenius hier heeft hen direct in vrijheid ge­steld, en in hun plaats de drie priesters, die gisteren hier waren en die feitelijk een fiat kwamen vragen voor de slachting van de jeugd, veroordeeld tot de afschu­welijk pijnlijke dood aan gloeien­de kruisen!
[9] Maar - onder ons gezegd ­alleen maar voor de schijn! Mor­genochtend vroeg zullen ze wor­den begenadigd in plaats van geëxecuteerd!
[10] Deze "les" zal hen zeker wel tot lering strekken: in de toe­komst zullen zij daardoor derge­lijke "zoenoffers voor de goden " wel uit hun hoofd laten !
[11] Maak je dus absoluut géén zorgen meer, lief vrouwtje van me; je moet maar denken: De, Heer, Die ons tot dusverre zo veilig heeft geleid, Die zal ons ook in de toekomst niet aan heidense machten uitleveren!'
[12] Door deze woorden van Jozef werd Maria weer helemaal gerust gesteld; haar gezicht klaar­de weer volledig op.
[13] Het Kindje lachte Zijn moeder nu toe en zei tegen haar:
[14] 'Maria, stel dat iemand een leeuw zo heeft getemd, dat die als een gewillig lastdier hem zou ronddragen,
[15] zou het dan juist zijn, denkt u, om gezeten op de machtige rug van die leeuw bang te zijn voor een wegvluchtende haas?'
[16] Maria verbaasde zich over de diepe wijsheid van deze woor­den, maar begreep ze niet.
[17] Het Kindje sprak dus an­dermaal tot Maria, dit keer met een heel ernstige blik in Zijn ogen, als volgt:
[18] 'Die machtige Leeuw van Juda ben ik, Ik draag u op Mijn rug. Hoe zoudt u dan bang kun­nen zijn voor wien Ik met een ademtocht als kaf kan wegbla­zen?!
[19] Denkt u soms dat ik ge­ vlucht ben voor Herodes om Mij veilig te stellen voor diens woede?
[20] Neen hoor; Ik ben alleen maar gevlucht om hem te sparen. Ware hij onder Mijn ogen geko­men, dan zou het namelijk voor eeuwig met hem gedaan zijn geweest!
[21] En de kindertjes, die te Mijnen behoeve gewurgd werden, die zijn meer dan gelukkig in Mijn Rijk! Dagelijks zijn ze om Mij heen. Nu al erkennen zij Mij als hun Heer voor alle eeuwigheid!
[22] Zo zitten die dingen in elkaar Maria; dat is dan ook de re­den, dat u over Mij -zoals bevo­len werd -absoluut moet zwijgen! Voor uzelf echter moogt u wel we­ten wie het is Die u de "Zoon van God" moet noemen, zoals u ook gedaan hebt. 
[23] Door deze woorden was Maria diep geschokt; nu begreep ze pas helemaal dat het de Heer was, Dien zij op haar arm droeg!
[24] Maronius, die achter Maria had gestaan, had die woorden van het Kindje ook gehoord. Hij viel n u voor het Kind je op zijn knieën.
[25] Cyrenius, tot nu toe in ge­sprek met een van de hem bege­leidende secretarissen, merkte nu pas Maria op.
[26] Hij spoedde zich direct naar het Kindje, begroette en lief­koosde Het, terwijl Het Kindje hetzelfde deed met hem en tot hem zei: 'Cyrenius, laat Maronius toch opstaan! -Hij is nu voldoen­de voorbereid: hij mag Mij nu kennen! -Als je begrijpt wat Ik daarmee wil zeggen!'

«« 72 / 302 »»