[1] CYRENIUS zegt: "Ja, Heer en Meester van boven! Iets is er echter nog wat ik zou willen weten, en dan is het huwelijk uitputtend behandeld.
[2] Stel dat een man die geheel volgens de regels leeft, een vrouw heeft met een zeer zinnelijke natuur -zoals er zulke nooit tevreden te stellen vrouwen jammer genoeg veel zijn. Die zinnelijke vrouw verlangt dagelijks van haar man zelfs meerdere malen bevrediging en kalmering van haar lichamelijke behoeften. De man zegt weliswaar tegen de vrouw: ' Je bent in verwachting en hebt nu gedurende de tijd die God daarvoor bestemd heeft, rust nodig, opdat je je in je gezegende toestand geen kwaad en onnodig lijden op de hals haalt door de nutteloze bevrediging van je lichaam.'
[3] Maar de zinnelijke vrouw wil niets horen en weten van deze goede raad en verlangt onstuimig van haar man dat hij haar wens inwilligt. Als de man doet wat zijn vrouw wil, begaat hij duidelijk ontucht met haar en zondigt hij volgens uw woord tegen de goddelijke orde. Wijst hij haar echter af, dan zondigt hij tegen de wil van zijn vrouwen noodzaakt haar tot allerlei onnatuurlijke bevrediging en of tot overspel en hoererij met andere mannen.
[4] Anderzijds zijn er echter ook zulke geile bokken van mannen die hun arme, fatsoenlijke vrouwen vaak zelfs een paar uur voor de bevalling nog niet met rust laten. Daarover wordt vaak luid geklaagd, maar hoe moet een wijze rechter nu een uitspraak doen die rechtsgeldig en zowel voor God als voor ieder weldenkend mens aanvaardbaar is?
[5] Als de nette man of de fatsoenlijke vrouw terwille van de goede orde en het Rijk van God echtscheiding aanvraagt, moet die dan gegeven worden of niet?"
[6] IK zeg: "Ja, in dat geval kan na een verzoek van de ene of de andere partij een echtscheiding worden uitgesproken. Echter geen volledige, maar toch méér dan alleen van tafel en bed, namelijk ook van de wederzijdse verzorgingsplicht en van het erfrecht. Deze twee zaken houden bij een geringere scheidingsreden pas op als de ene partij langer dan drie jaar zonder deugdelijke reden geheel bij de slechts van tafel en bed gescheiden andere partij is weggebleven en zich niet meer om de achtergelaten partij heeft bekommerd, maar alleen eigen plezier heeft gezocht.
[7] Bij de scheiding, die moet volgen op aanvraag van de goede partij in het door jou genoemde geval, vervalt ook meteen iedere andere op wat voor gronden dan ook gebaseerde aanspraak op recht.
[8] Maar er moet streng op worden toegezien dat de scheiding pas dan wordt gegeven, als de goede partij daar om vraagt en de slechte partij daarin toestemt. Als de laatste niet toestemt, maar beterschap belooft, moet ook aan de goede partij geen scheiding worden toegestaan, maar men moet het slechts ambtelijk aantekenen en de klager tot geduld manen.
[9] Als echtgenoten die zó gescheiden zijn, weer eendrachtig samen willen leven, behoeven zij niet opnieuw te trouwen, maar treedt op verlangen van beide partijen de oude verbintenis weer volledig in werking en een mogelijk nogmaals gevraagde scheiding ka.n hen niet meer scheiden, behalve in noodgevallen van tafel en bed.
[10] Als een man echter een vrouw heeft die veel van hem verlangt en hij geeft haar zonder hartstocht, als hij daartoe in staat is, datgene, wat zij wil, dan begaat hij daar niet zo'n grote zonde mee tegen de orde van God, want de natuur van zo'n vrouw lijkt op een droge bodem, die de tuinman in de hete zomer vaker begieten moet als hij zijn planten wil behouden. Als dan de vochtige herfst komt, is de bodem vochtig genoeg. Daarbij moet deze man zijn vrouw ijverig geestelijk bewerken en vormen, en dat zal hem goede vruchten opleveren.
[11] Geduld is echter altijd beter dan het beste recht.
[12] Een fatsoenlijke vrouw heeft vanwege de grote geilheid van haar man méér recht om scheiding te eisen, dan een man vanwege de grote geilheid van zijn vrouw. Want een eenmaal gezegende vrouw heeft rust nodig gedurende de tijd die God de natuur van de vrouw heeft voorgeschreven. Voor de man is geen tijd voorgeschreven en hij heeft dus minder rust nodig voor zijn natuur dan de gezegende vrouw. Daarom moet men in een rechtszaak eerder naar een gezegende vrouw luisteren dan naar een koele man.
[13] Ook moet er bij een man rekening worden gehouden met het leven dat hij vóór het huwelijk heeft geleid, of soms een losbandige jeugd hem door veel zondigen koel en onbekwaam heeft gemaakt. Bij een erg veeleisende vrouw doet die vraag echter vrijwel niet terzake. Want als zij reeds als jonge vrouw zich vanwege het geld aan een ontuchtig leven zou hebben overgegeven, zou haar natuur daardoor erg zijn afgestompt, en als ze dan later nog de eerzame vrouw van de een of andere man wordt, zullen haar lusten erg zijn bekoeld. Maar als een vrouw in haar jeugd heel ingetogen haar hete bloed in toom heeft moeten houden ligt de eventueel strafbare reden niet in de tijd van haar ongehuwde jonge vrouwenstaat, maar alleen in de natuur van de vrouw, waar in dat geval het gerecht nauwelijks iets mee te maken heeft.
[14] Tegen het geweld van de natuur is iedere nóg zo wijze rechterlijke uitspraak een loos gebaar. Daarom zouden bij een ontvlambare vrouw ook passende middelen van natuurlijke oorsprong toegepast moeten worden en tevens passende lessen voor het hart van de vrouw, en dan zal het wel beter met haar gaan. -Kijk, zo moet in dit geval gehandeld worden. Heb je soms nog bedenkingen, zeg het dan!"

«« 71 / 246 »»