16678 resultaten - Pagina 30 van 1112
... 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 ...
[2] Door het samenkomen van het water met mineralen volgt in zekere zin een chemische reactie, die men als gisting aanduidt. Daardoor ontwikkelen zich verschillende gassen die een uitweg zoeken. Komen ze dan in een lege, holle ruimte, dan wordt de spanning langzamerhand zo groot, dat de zich daarboven bevindende aardkorst omhoog gaat. Deze krijgt daardoor spleten, die, als het rijzen aanhoudt, tenslotte kloven en afgronden vormen.Hoofdstuk 10: Over aardschokken en weersverschijnselen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[3] Als nu op die manier de gassen, die zich onderaards hebben verzameld, door kleine spleten tot de grote waterreservoirs zijn doorgedrongen, vullen ze langzamerhand, opstijgend door het water, de oppervlakte daarboven zozeer op, dat dit water, waar alle onderaardse bronnen meestal vandaan komen, zijn verbinding met de bovenste aderen kwijtraakt en de buitenste aardkorst dan ook vaak honderdvijftig, tweehonderd, ja ook wel bijna vierhonderd meter hoger wordt. Bij deze gelegenheid houden dan natuurlijk alle bronnen die daar ontspringen op, evenals dan ook wellen droog komen te liggen. En de zee, die steeds in verbinding met deze onderaardse wateren staat, en ook andere grote meren zullen van hun oevers terugwijken; dat moet natuurlijk gebeuren, omdat de grote waterreservoirs door zulke daartussen komende gassen gescheiden worden van de bovenaardse wateren.
Hoofdstuk 10: Over aardschokken en weersverschijnselen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[4] Dit verschijnsel doet zich zo voor aan het oog, dus aan het zintuig van het verstand, maar in werkelijkheid gaat het anders toe. Wanneer door het wilde drijven van de verzamelde geesten ook de nog sluimerende geesten in hun rust worden gestoord, dan wordt gewoonlijk een vredesengel daarheen gezonden. Deze opent in het binnenste der aarde spleten (kanalen) van de grote waterreservoirs naar die plaatsen, waar de geesten in hun dodelijke drift hef tig tegenover elkaar staan. De in het water verborgen vredesgeesten proberen nu zulke boze samenscholingen te kalmeren en zij verzamelen zich door de voortdurende toevoer van grote massa 's water. En wat vroeger van de gassen werd gezegd, dat is de overmacht van de vredesgeesten, die daartoe gedwongen door de engel, uit het water zijn getreden om de woedende helse geesteshorden te kalmeren.
Hoofdstuk 10: Over aardschokken en weersverschijnselen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[13] De (uit het water) vrij geworden (vredes)geesten verenigen zich al spoedig met de geesten die uit de vrije sfeer van het licht komen. Ze trekken elkaar wederzijds aan en verbinden zich langs vaak zichtbare, maar meestal onzichtbare zogenaamde elektromagnetische weg, die beter de 'natuur-liefde-weg' kan worden genoemd; ze vallen dan in regen, hagel of sneeuw neer en maken de aarde vruchtbaar.
Hoofdstuk 10: Over aardschokken en weersverschijnselen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[14] Tussen regen, hagel en sneeuw zijn maar hele kleine verschillen, die doorgaans dezelfde oorzaak hebben. Bij de hagel hebben zich gewoonlijk ook nog meer boze, ongeboren geesten bij de vrije watergeesten gevoegd. Opdat die geen verdere verwoestingen zullen aanrichten, worden ze door de geesten uit het water dadelijk gevangen genomen en gebonden en zo, van hun woede bekoeld, als hagel weer naar de aarde geworpen. Daarom valt zo'n hagelstorm gewoonlijk met meer hevigheidneer dan een of andere regenbui of stormwind. Dit is ook te zien aan de door een storm heen en weer vliegende wolken, die als opeenhopingen van boze geesten door de macht van de vredesgeesten samengedreven worden. Ook plegen die boze geesten zich duidelijk kenbaar te maken door een verontwaardigd razen, bliksemen en door donderslagen.
Hoofdstuk 10: Over aardschokken en weersverschijnselen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[14] Als daarom de liefdegeesten dit gespuis onder zich gewaar worden, verenigen ze zich in hun liefdewerking en laten hun licht en warmte uitstromen, wat al gezegd werd bij het ontstaan van het noorderlicht. Daardoor worden nu de kwaadwilligen doorgelicht en kunnen ze hun boosheid onmogelijk meer verbergen. Dan verenigen de vredesgeesten zich en storten op de rondzwervende parasieten neer en willen ze tot rust brengen. Maar deze ontvlammen dan uit ergernis over het ontdekken van hun boosheid en breken als een geweldige vuurstroom omhoog en branden zo hevig, totdat ze in hun boze ijver verteerd zijn; dan worden ze vanwege hun drift door de vredesgeesten omsloten door het water van hun liefdewil en zo als eeuwig ijs met de poolsstreek verenigd.
Hoofdstuk 11: De noordpool - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Hoe ontstaat de vlieg eigenlijk? Men weet dat zij een soort eitjes legt, zo klein, dat die met het menselijk oog nauwelijks zijn waar te nemen. Ze hebben ook zo weinig gewicht dat ze evenals het kleinste stofdeeltje zich gemakkelijk in de lucht zwevend kunnen houden. Maar waar legt de vlieg haar eitjes? Waar en hoe worden ze uitgebroed? Zodra de vlieg legrijp is geworden, legt ze haar eitjes overal neer waar ze maar gaat zitten en ze bekommert zich er verder niet om. Miljoenen worden door de wind meegevoerd en in alle richtingen verspreid, miljoenen komen in het water terecht.
Hoofdstuk 15: Het ontstaan van de vlieg - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[4] Als zijn ijs en sneeuwlast van boven en van buiten groter wordt, komen de onderste oude sneeuw en ijsmassa's onder druk te staan, waardoor deze water en luchtdelen in talloze kleine deeltjes ontsteken, zich dan in nevel oplossen en vanaf de plaats waar ze gevangen gehouden werden opstijgen.
Hoofdstuk 28: De Grossglockner -Een vader van de bergen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[5] Omdat zo'n gletscher alleen maar in de hoogste regionen door de bergkan worden vastgehouden, zou het ontwijkende water zich in de dieperliggende vlakten uitstorten, waarbij alles verwoest zou worden. Of ze zouden hun sneeuw en ijsregio steeds meer uitbreiden, zodat in duizend jaar hele landerijen door hen zouden worden begraven. Maar opdat noch het één noch het ander gebeurt, heeft zo'n vaderberg een onoverzienbare hoeveelheid kinderen gekregen, die de overbelasting van hun vader op zich nemen. Wat voor hen zelf te veel wordt nemen de hen omringende heuvels dan weer op, die dan met hun overvloed het uitgestrekte vlakke land zegenen.
Hoofdstuk 28: De Grossglockner -Een vader van de bergen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Van de allesoverheersende hoogte van zo'n stamgebergte hangt in natuurlijk opzichtvaak de goede instandhouding van een heel werelddeel af. De verhouding van zulke bergen tot het overige land is als die van een hoofd tegenover een lichaam. AI gaat het leven ook niet alleen van het hoofd uit, toch is dat wel het voornaamste opname orgaan van het natuurlijke leven en het leidt het hele organisme. De bovenste extremiteit van het lichaam verliest men niet zonder het leven erbij in te schieten. Zo zou ook het wegvagen van de Grossglockner weldra een onafzienbaar grote landstreek in de eeuwige winter of op zijn minst in een uitgestrekt meer veranderen. Want zo'n berg neemt geweldige hoeveelheden water vanuit het binnenste der aarde op. Hij houdt dit door zijn geweldige gewicht eronder en Iaat slechts zoveel door de poriën naar buiten komen, dat het land in de wijde omtrek van het benodigde water voorzien kan worden. Het teveel van deze voortdurende uitwaseming van het inwendige water zuigt hij uit de lucht weer naar binnen. Opdat het zich niet te ver van hem zal verwijderen, verandert hij het voortdurend in ijs en sneeuw. Daarom zie je hem maar zelden zonder nevel of wolken.
Hoofdstuk 28: De Grossglockner -Een vader van de bergen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Jullie weten uit de beschrijving in Mijn grote 'Huishouding' wel van het opkomen en teruglopen van de zee; tijdens de perioden dat het zeewater zich boven het land bevindt verzamelt dit metaal zich door het zout in het water -maar vooral door de inwerking van de sterren -in het binnenste der aarde en wel in speciaal daarvoor bestemde aderen. Die opeenhoping is zo goed berekend, dat 14.000 jaren niet in staat zijn het metaal geheel te verbruiken. Maar hier moet nog een belangrijke vraag gesteld worden: 'Is dit doorzee en sterren gevormde ijzer ook al dadelijk bruikbaar, zodat men het kan bewerken en er gereedschappen uit kan maken ?' Nee, eerst is het nog als een onrijpe vrucht die wel eigenschappen bezit om rijp en voor het gebruik geschikt te worden, maar die in onrijpe toestand noch het één noch het ander is.
Hoofdstuk 29: Betekenis en het ontstaan van ijzer - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[1] Daar de aarde zich in de tijd van ongeveer 24 uur om haar as draait, is de snelheid per minuut dus ettelijke mijlen.* (* 1 Duitse mijl = 7,42 km.) Denk je de aarde eens in als een gladde kogel zonder bergen, die met een op zijn minst 10 mij I hoge, zware atmosferische lucht is omgeven. Wat zou dan de atmosferische lucht noodzaken met de aarde mee te draaien, als die aardoppervlakte volkomen glad was? Als de atmosfeer niet meegezogen werd, aan wat voor luchtstroming zouden alle levende wezens dan zijn blootgesteld? Als alleen al de machtige storm in een seconde bijna 80 voet (26 m. ) aflegt en daarbij de dikste bomen met gemak uit de grond rukt, wat zou dan niet een luchtstroming die in één seconde ettelijke Duitse mijlen aflegde (d.w.z. in 1 seconde ongeveer 500 m.), voor gevolg hebben? Het is begrijpelijk dat bij zo'n luchtstroom zelfs het mos op de stenen zich niet kan vasthouden, Iaat staan dan een of ander beweegbaar schepsel. En hoe de zee zich dan zou gedragen zal diegene kunnen begrijpen, die gezien heeft hoe een hevige wind het water bergen hoog kan opstapelen. Daarom zij n de bergen zo goed over de aardoppervlakte verdeeld, zodat de lucht wordt genoodzaakt met de aarde mee te draaien.
Hoofdstuk 30: Bergen als regelaars van de luchtstromingen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[1] Waarom zijn vervolgens bergen niet allemaal even hoog? Dat heeft de volgende reden. De hoge bergtoppen moeten ook de bovenste luchtregio noodzaken om mee te draaien met de rotatie van de aarde. Zouden er teveel van zulke hoge bergen op aarde zijn, dan zou dat in de loop van de tijd in de dalen een bijna voortdurende toestand van rust veroorzaken, omdat de bovenste luchtlaag teveel tot meebewegen zou worden gedwongen. Daar er echter maar weinig van zulke machtige bergen zijn, wordt de bovenste luchtlaag ook maar op weinig plaatsen genoodzaakt met de rotatie van de aarde mee te bewegen. De van zulke bergspitsen verderaf staande luchtsferen worden daardoor slechts in een naar alle kanten wervelende beweging gebracht. Ongeveer net zo als wanneer je een stok vlug door het water beweegt, waarbij de zich voor de stok bevindende waterdeeltjes weliswaar met hem mee voortgedreven worden, maar aan weerskanten veel kringen en golven vormen, die zich veel langzamer achter de stok aan bewegen en wier zog dan weer de aangrenzende waterdeeltjes in beweging brengt. De kringen zijn wervels in het water, die dat tot diep naar onderen in product voortbrengt? Nee, want de liefde modificeert de producten en de wil spreekt slechts het eenvoudige 'wordt' erbij uit, en dan wordt het zoals de liefde het heeft aangegeven. Kijk, zo gaat het ook bij Mij !
Hoofdstuk 31: Wezen en oorzaak van het gletscher licht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[8] Liggen op deze manier de zwarten overwonnen op de grond, dan laten de witte geesten nog een regen, die al uit vredesgeesten bestaat, over de overwonnenen naar beneden vallen. Zij zelf lossen zich op in een snijdend koude wind en binden daardoor de overwonnenen voor lange tijd aan het vroegere ijs van de troon. Daardoor komen de boze wezens weer tot rust en langzamerhand bezinnen deze zich gewoonlijk weer en komen mettertijd tot betere gedachten. Gebeurt dat, dan wordt de ijzige band weer tot stromend water en de verdeemoedigde geest wordt het weer mogelijk gemaakt van zij n vrijheid gebruik te maken. Verbetert hij zich, dan wordt hij weldra in de laagste rijen van vredesgeesten opgenomen. Verbetert hij zich echter niet en neemt hij weer deel aan een nieuwe aanval wat helaas meestal het geval is -dan wordt hij op dezelfde manier opnieuw gevangen genomen, maar elke keer langer in gevangenschap gehouden.
Hoofdstuk 32: Strijd van de geesten in de natuur - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Als de natuurlijke geestelijke potenties weer tot vloeiend water worden, worden zulke vrijgekomen geesten als het ware door het water gebonden en moeten dan de reis tot in de zee meemaken. Waarom dat? Om dezelfde reden als wanneer op aarde iemand die schade heeft aangericht een zodanige straf ter verbetering wordt opgelegd, dat hij de schade kan herstellen en daarbij ook nog voor zijn boze opzet boete moet betalen. Daarom moeten ook zulke geesten elke veroorzaakte schade -evenals die, welke ze hebben willen toebrengen -weer geheel en al goedmaken en daarbij nog een aangepaste boete doen. Pas als deze geheel is nagekomen, kunnen ze tot de eerste trap van geestelijke voleinding opgenomen worden. Natuurlijk kunnen ze in de wereldzee moeilijk iets goedmaken. Maar daar niemand als geest goede werken kan doen als hij zelf niet goed is, bewijst dit verschijnsel dat de geesten zich in deze toestand volledig moeten verdeemoedigen, voor ze in staat zijn de boze daden weer goed te maken. En omdat de bodem der zee het laagst liggende deel van de aarde is, moeten zulke hoogmoedige geesten deze reis ter verdeemoediging maken om daardoor mettertijd als nieuw en wedergeborenen op te stijgen in de hogere sferen voor het verrichten van nuttig werk. Worden zulke geesten door die volbrachte reis ook werkelijk verbeterd? De resultaten zijn verschillend; enkele verbeteren zich onderweg al en mogen dan van deze vochtige weg terugkeren, als er niets kwaads meer in hen wordt gevonden. Zulk een uittreden kun je daaraan herkennen, dat er 's morgens uit de beken, rivieren en stromen witte nevelen opstijgen. Deze worden door de zon aangetrokken, treden in de hoge regionen weldra uit hun natuurlijke potentie en worden voor het oog zichtbaar.
Hoofdstuk 33: Weg ter verdeemoediging van de natuurgeesten - Jakob Lorber - Geheimen der natuur