793 resultaten - Pagina 51 van 53
... 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53
[8] Uit de zon stromen twee soorten stralen, ten eerste zulke, die van elk punt van de zon zich naar alle mogelijke kanten onder alle mogelijke hoeken verspreiden. Maar tegelijkertijd gaat er ook van elk punt van de zon een straal uit in evenwijdige richtingen deze straal is als het ware de kern van de zonnestralen en voert alleen die kracht mee, die men warmte noemt; dat is het echter niet, maar hij is alleen daarom de sterkste, en dus ook het meest geschikt voor uitzetting, omdat hij de kernstraal is. De schuine stralen kunnen waar dan ook neervallen, maar ze zullen toch weinig uitzettende kracht hebben, omdat de kernstralen met hen nooit een grotere uitzetting verkrijgen, vanwege de schuine vlakken waarop zij vallen.Hoofdstuk 11: De noordpool - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[9] Alleen in de streken die recht onder de zon liggen vallen de stralen loodrecht neer en bewerken daar de grootst mogelijke uitzetting van de lucht. Als de lucht in de gebieden van de equator daardoor voortdurend in al haar delen wordt uitgezet, trekt de hele luchtmassa, of liever wordt zij heengedrongen, naar de poolstreken van de aarde, waardoor dan zeer grote verdichting der lucht in al haar delen moet plaatsvinden. Daar komt dan de ononderbroken kou vandaan en wel in zekere zin periodiek. Want als de aarde haar poolstreken meer onder de zon heeft geschoven, zet ook de lucht daar meer uit en het wordt daar dan dragelijk; wat echter de pool betreft, juist daar in de krater zelf wordt de kou het hevigst.
Hoofdstuk 11: De noordpool - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[11] Aan de pool zelf, waar de druk het hevigst wordt, raakt de lucht sterk in beweging, doet haar hulsjes springen en wordt tot een vuurzee. Als zoiets begint, dan grijpt het vuur de aangrenzende luchtregionen met een elektrische snelheid aan en ontsteekt haar al naargelang zijn dichtste structuur en dit verschijnsel is het noorderlicht. Tijdens de winter brandt zulk licht.voortdurend boven de pool, maar het stroomt slechts periodiek boven de poolstreken en wel wanneer bepaalde aftakkingen van de lucht zich tot aan de noordpool toe verdicht hebben. Dat het noorderlicht op bliksem gelijkende bewegingen maakt, ligt aan de takvormige verdichtingen van de lucht. Het bijna altijd roodachtige noorderlicht en ook het begeleidende groen-witte of blauw-witte licht is een gevolg van de etherische ontsteking van de hoogst elastische lichthulsjes. Wat de passaatwinden betreft, deze ontstaan zodra de zon boven de equator begint te stijgen en daardoor de lucht door haar kern stralen steeds meer doet uitzetten. Daardoor weegt deze niet meer op tegen de grote druk van de rondom de noordpool aanwezige verdichte lucht. Dus stroomt de lucht van de poolstreken daarheen waar het verdichtingsproces plaats heeft, totdat het evenwicht min of meer is hersteld.
Hoofdstuk 11: De noordpool - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[6] Deze vele miljoenen vliegen zijn bestemd om het zogenaamde elektrische vuur, dat te rijkelijk uit de zon is gestroomd, te verbrui ken en te verzwakken, opdat het niet door overlading vanzelf ontsteekt en daardoor een hele wereld zou vernietigen! Want dit elektrische fluïdum is als positieve pool een buitengewoon krachtig vuur. Zolang de negatieve elektriciteit van een aardbol in evenwicht is met de positieve die uit de stralen van de zon wordt ontwikkeld, is er geen ontsteking der positieve elektriciteit mogelijk. Wanneer de laatste echter, al is het maar een duizendste deel, de negatieve overtreft, dan is een ontsteking niet meer tegen te houden.
Hoofdstuk 17: De vlieg als bewaarder van het evenwicht van de lucht elektriciteit - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[8] Kijk maar naar onze diertjes, hoe vlijtig ze in alle richtingen heen en weer schieten en tijdens hun snelle vlucht het teveel van de positieve elektriciteit in zich opzuigen, alwaar de polariteit onmiddellijk wordt veranderd. Want deze diertjes verbruiken het positieve op de manier zoals zuurstof. Het negatieve deel echter wordt uitgeademd, zoals de mens de stikstof van de ingezogen lucht uitademt, zodra de longen daaruit de zuurstof als voeding voor het bloed hebben opgenomen.
Hoofdstuk 17: De vlieg als bewaarder van het evenwicht van de lucht elektriciteit - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Waarom wordt de mens 's nachts pas slaperig en overdag niet ? Naarmate het licht van de zon als het positief -polaire deel van het natuurlijke leven zij n stralen niet meer op de ene of de andere helft van de aarde Iaat vallen, verandert de aarde haar polariteit.
Hoofdstuk 19: De vlieg als instandhouder van gezonde lucht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[6] De dagslaap is geheel tegengesteld aan de natuurlijke slaap, daar hij niet het gevolg is van een afname der positieve elektriciteit, maar van de oververzadiging daarvan. Oververzadiging, omdat een weinig beweeglijk lichaam niet meer in staat is de opgenomen positieve elektriciteit uit te wisselen tegen een overeenkomstige hoeveelheid van de negatieve.
Hoofdstuk 19: De vlieg als instandhouder van gezonde lucht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[4] Stel je de oneindigheid voor, of een ruimte, waarin zich een middelpunt bevindt, van waaruit naar alle kanten stralen uitlopen, waarvan het begin weliswaar het middelpunt is, maar waarvan het einde nergens meer is te vinden.
Hoofdstuk 21: De vlieg als verzamelpunt van het leven - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[3] Op zo'n warme dag, vooral wanneer de barometerstand zeer laag is, worden miljarden en nog eens miljarden atomaire diertjes uit de laagste etherlaag in de lucht geboren. Als gevolg daarvan zie je de lucht dikwijls zo blauwachtig verdicht, dat het moeilijk wordt de niet al te ver weg liggende gebieden waar te nemen. Wanneer men dan inademt, komen bij zo'n gelegenheid altijd meerdere triljoenen van deze diertjes naar binnen. Hoewel deze diertjes zo klein zijn, dat zelfs duizend miljoen ervan op een hoop niet eens te zien zou zijn, maakt niettemin de som van meerdere deciljoenen die een mens vaak op zo'n dag inademt, toch behoorlijk wat uit. Dit zou voldoende zijn -omdat deze diertjes voor het lichamelijk leven zeer gevaarlijk zijn -om de mensen plotseling het natuurlijke leven te ontnemen. Want de voor het natuurlijke leven schadelijke hoedanigheid van deze diertjes is te vergelijken met de dodelijke werking van blauwzuur. Het deel van deze 'atoomachtige etherdiertjes' dat de mens inademt, is niet het gevaarlijkst voor zijn gezondheid, daar het door het op dit tijdstip toch al zuurstofarme bloed gretig wordt opgenomen. Maar heel anders is het gesteld met dat deel dat zich op de opperhuid afzet, bij voorkeur op die plaatsen waar de poriën meestal open staan. Wanneer deze diertjes daar binnendringen, nemen ze tegenover het gedeelte dat reeds door het bloed was opgenomen een positief karakter aan.
Hoofdstuk 18: De vlieg als redder van het mensenleven - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[1] Kijk eens opmerkzaam naar de zon. Wie kan er bepalen hoe ver haarstralen uiteindelijk reiken? Stel de leeftijd van de zon op meer dan honderdduizend deciljoen jaren. In deze voor jullie onvoorstelbaar lange periode heeft de zon haar stralen voortdurend in de oneindige ruimte gezonden, zodat er nu nog stralen, die het eerst van haar uitgingen, op weg zijn in de verre oneindigheid. Maar er zijn ook ontelbare stralen tot haar teruggekeerd vanaf de punten waar ze opgevangen werden. Het fenomeen van de verzamelpunten is beter te begrijpen, wanneer men inziet, dat de dagelijks schijnende zon steeds verkondigt: 'Zie, zo lang al zend ik mijn stralen uit in de oneindigheid en toch is mijn licht gedurende deze voor mensen onvoorstelbaar lange tijd niet zwakker geworden!'
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Hier kan gevraagd worden: 'Hoe zal de zon dan die stralen weer terugkrijgen, die sinds haar eerste periode van ontstaan nog steeds de oneindige ruimte ingaan ?'
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[3] Ik zeg: al verwijderen deze stralen zich zelfs nog deciljoen maal verder, toch zullen ze eens genoodzaakt zijn terug te keren. Als compensatie van het feit dat de zon de door haar uitgezonden stralen slechts schaars terugontvangt, is zij zelf een verzamelpunt. Als zodanig neemt ze de stralen van miljarden andere zonnen op, intensiveert die en geeft die dan weer in dichte massa's af.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[4] Als men hier rekening mee houdt, dan is gemakkelijk aan te voelen hoe Ik van oneindigheid tot oneindigheid vorm heb gegeven aan het licht en het heb beheerd, zodat zelfs het kleinste atoom niet nutteloos in de eindeloze ether van de oneindigheid rondzwerft. Waar de stralen van twee zonnen elkaar in de grote tussenruimte ontmoeten, worden deze uitgaande stralen langzamerhand voor elkaar tot wederzijds opnamepunt.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[6] Wanneer de stralen van twee zonnen elkaar ontmoeten, zij n ze natuurlijk van dezelfde polariteit. Gelijke polen stoten elkaar af, dus ze zullen elkaar terugstoten.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[7] Wat gebeurt er echter wanneer de stralen van verschillende zonnen uit alle mogelijke richtingen komend elkaar ontmoeten in een nagenoeg van al deze zonnen even ververwijderde tussenruimte? Op deze plaats ontstaat een stralenconflict, omdat een deel van de stralen het andere deel recht doorsnijdt.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur