[1] Cyrenius bekeek het schip nu heel nauwkeurig en rekende uit hoeveel mensen er wel in zouden kunnen worden vervoerd.
[2] Hij concludeerde dat er, zo nodig, met gemak zo'n duizend man in konden.
[3] Terwijl hij hiermee bezig was, kon Cyrenius zich er terloops tevens van overtuigen dat het schip uitzonderlijk degelijk was en sierlijk bovendien.
[4] Het zag er allerminst uit als een oud en opgelapt schip; eerder leek het alsof het uit één stuk was gegoten!
[5] Geen voeg was er te zien en aan het hout kon men geen jaar­ringen, geen knoesten, en ook geen vezels of poriën ontdekken.
[6] Toen Cyrenius zich, uiter­aard met zijn gebruikelijke ge­volg, van dit alles had overtuigd, en van het schip weer was terug­gekeerd naar het gezelschap op de oever, stapte hij zonder verwijl op Jozef af en zei tegen hem:
[7] 'Mijn hooggeachte vriend, jij gelukkigste van alle mensen op aarde, over wonderen verwonder ik me nu al helemaal niet meer , daarvoor weet ik nu immers al te goed, dat voor God alles mogelijk is!
[8] Zo ben ik er ook helemaal zeker van, dat dit geen opgeknapt en opgelapt schip is, maar een splinternieuw; toch sta ik er niet verwonderd over!
[9] Want ongetwijfeld is het voor de Heer even gemakkelijk om een complete wereld te schep­pen als een dergelijk schip. Of is ook de aarde soms niet als een schip, dat eindeloos veel mensen herbergt op de zee van de onein­digheid?
[10] Maar wel denk ik steeds, hoe ik jou die mij nu weer tot zoveel verplicht hebt, deze schuld ooit zal kunnen aflossen!
[11] Want dit schip was tevoren nauwelijks een pond zilver waard, omdat het meer op een wrak dan op een schip leek: nu is het daar­entegen wel meer waard dan tien­ duizend pond goud!
[12] Het is nu zelfs wel geschikt om er mee via de Herculeszuilen (Gibraltar) naar Brittannië te va­ren, of er zelfs heel Afrika mee te omzeilen tot Indië toe !
[13] Eerlijk gezegd is zó'n werk, voor wereldgebruik geschikt, met geen goud te betalen!
[14] Dat, beste vriend, is dan ook de reden, waarom ik mijn hersenen pi jnig over het probleem hoe ik je deze schuld ooit zal kun­nen terugbetalen!
[15] En gaf je nu nog maar om goud, dan zou ik zorgen, zowaar jouwen nu ook mijn God leeft, dat je die tienduizend pond bin­nen zeven dagen zou ontvan­gen, .
[16] maar ik weet, dat goud in jouw ogen eerder een gruwel is, en ik vind het maar verdrietig, dat ik jou, mijn grootste vriend, nu iets moet schuldig blijven!'
[17] Nu greep Jozef Cyrenius' hand en drukte die tegen zijn borst, waarbij hij iets wilde zeg­gen, maar­ oog in oog met deze edele Romein -kwamen hem de tranen in de ogen en kon hij niets uitbrengen.
[18] Maar nu richtte het Kindje Zich vriendelijk glimlachend op en zei tegen Cyrenius: 'Beste Cy­renius Quirinus, dit zeg Ik je naar waarheid: AI had je ook maar één arme in Mijn Naam opgenomen, dan alleen al zou je meer hebben gedaan, dan wat tienduizend van dergelijke schepen waard zouden zijn!
[19] Maar nu heb je in korte tijd vele honderden armen geholpen; zodat Ik je ontzettend veel van dit soort schepen zou moeten beta­len, als Ik je daarvoor schadeloos zou willen stellen, naar aardse maatstaven gerekend althans.
[20] Voor Mij is één mens na­melijk meer waard dan een hele wereld vol met zulke schepen! Zit daarom maar niet over een ver­meende schuld in!
[21] Wat je voor de armen doet, dat doe je tevens voor Mij! Maar daarvoor zal Ik je niet hier, op deze aarde belonen, maar als je zult sterven, zal Ik je ziel opwek­ken en Ik zal je dan verheffen tot de waardigheid (en de vaardig­heid) van Mijn dienaren, die dat schip hebben gerepareerd!'
[22] Nu begon Cyrenius te we­nen en hij bezwoer dat hij voort­aan zijn hele leven zou besteden aan het welzijn van de arme lij­dende mensheid.
[23] 'Amen,' zei het Kindje nu, terwijl Hij zijn handjes ophief om Cyrenius en het schip te zegenen.

«« 150 / 302 »»