[1] Zoals gewoonlijk was in het huis van Jozef de volgende mor­gen reeds een uur voor zonsop­gang iedereen druk in de weer, en het Kindje zelf lag heel opgewekt in de wieg te trappelen, terwijl Het zachte zangerige baby geluid­jes liet horen.
[2] Jacob speelde met het Kind­je op de hem eigen manier, waar­bij hi j de Heer der oneindigheden allerlei bewegingen met de hand voordeed en daarbij zong en floot.
[3] Maria lag echter nog te bed en sluimerde. Jozef, in zijn mor­gengebed verzonken, verweet Ja­cob min of meer dat hij zo veel lawaai maakte, zonder acht te slaan op het bidden van hemzelf, noch op het feit dat de moeder nog sluimerde.
[4] Jacob verontschuldigde zich zeggend: 'Maar Vaderlief, de Heer van Hemel en Aarde heeft er plezier in, dat ik mij zo met hem bezighoud.
[5] We moeten toch altijd doen, wat de Heer aangenaam vindt!
[6] Wat ik doe bevalt de Heer, dat ziet u toch; hoe kan dat u dan tegenstaan?
[7] En Zijn moeder zou ook ze­ker niet zo heerlijk sluimeren, in­dien wij beiden, het Kindje en ik, minder gerucht zouden maken, denk ik.
[8] U moet mij dus maar verge­ven, Vaderlief, en mij, alhoewel ik in uw ogen dikwijls wat uitgela­ten doe, maar niettemin de Heer aangenaam ben, verdere verwij­ten besparen. 
[9] Jozef antwoordde: ' Ja, ja, al­les goed en wel, en ik vind het inderdaad fijn, dat je zo goed met het Kindje kunt omgaan,
[10] maar je moet toch voortaan niet meer zoveel lawaai maken als je ziet dat nog iemand slaapt, en iemand anders in gebed verzon­ken is!'
[11] Jacob dankte Jozef welis­waar voor deze les, maar stelde nu de volgende vraag:
[12] 'Als u, zoals daar net, tot God bidt, tot welke God bidt u dan eigenlijk?
[13] Naar wat ik nu over dit Kindje weet, kan er onmogelijk ergens, waar dan ook, een grotere of echtere God bestaan dan dit Kindje is, gezien de zeer duidelij­ke getuigenissen uit de Hemel!
[14] En als dat het geval is vol­gens de profeten. ..en volgens de vele wonderen, die ervan getui­gen?!
[15] Bij de profeten heet het: "Wie is het, Die van Edom komt...? In bloedrode kleren, van Bosra? Stralend in Zijn feestgewa­den. ..? En trots op Zijn geweldige Kracht. ..? Ik ben Het, Wiens Woord Gerech­tigheid is. ... En Die de Macht heeft om te red­den. ...!
[16] Vader, gisteren nog heeft het Kindje tegenover u deze woorden op Zichzelf betrokken! Wie kan Het dan zijn? Een mens kan zoiets toch zeker niet van zichzelf zeggen?! ...En toch: er is maar een God.
[17] Wie is dan volgens u het Kindje dat zegt: "Ik ben Het, Die Gerechtigheid leert en Die Macht heeft om te redden."?!'
[18] Hierdoor was Jozef werke­lijk overrompeld. Hij zei: 'Werke­lijk Jacob, je hebt gelijk! Jij bent er daar naast de wieg nog dichter bij, dan ik hier op mijn bidstoel!'
[19] Terwijl hij dit zei, kwam ­helemaal in trance van verrukking -Eudokia haar kamer uit, mooi als het morgenrood! Ze viel voor de wieg op haar knieën en aanbad het Kindje!
[20] En, nadat ze zo een half uurtje gebeden had, stond ze op en zei: ' Ja ja, U alleen bent Het. ..en verder is er géén!
[21] Vannacht heb ik in een droom aan de hemel een zon ge­zien die leeg was, en maar weinig licht gaf.
[22] Maar vervolgens zag ik op aarde dit Kindje, stralend als dui­zend zonnen! Van Hem uit ging er een krachtige straal in de richting van die lege zon, die daardoor vol­ledig doorlicht werd!
[23] En in die straal zag ik de engelen, die hier waren, op en af gaan; het waren er ontelbaar ve­len; hun blikken waren onophou­delijk gevestigd op het Kindje! Wat was dat een heerlijk gezicht!'
[24] Nu kwam ook Jozef uit zijn bidhoek te voorschijn om zich he­lemaal aan het Kindje te wijden. Voortaan bad hij veelvuldig bij de wieg.

«« 160 / 302 »»