[1] (DE HEER:) "Ook bij zelfmoordenaars vind je verschillen. Iemand, die zich het leven beneemt omdat iemand anders zijn grote hoogmoed te veel vernederde en hij geen kans zag zich daarvoor te wreken, maakt zich schuldig aan een erge soort van opzettelijke zelfmoord. Een dergelijk motief van zelfmoord kan aan een ziel nooit volledig goedgemaakt worden. Duizendmaal duizenden jaren zijn nodig om zo'n ziel zo ver te brengen dat zij tenminste een huid over haar dorre, alle liefde missende, schijnbare beenderen heeft, om nog maar niet te spreken over de belichaming van haar gehele wezen; want juist de belichaming is een produkt van de liefde en wekt ook weer liefde op.
[2] Als iemand naar een jonge vrouw kijkt die lichamelijk volmaakte, weelderige vormen heeft, wordt hij meteen door en door gegrepen door zo'n gestalte, en zijn hart zal direkt een van liefde gloeiend verlangen koesteren om deze jonge vrouw de zijne te kunnen noemen. Hoe komt dat? Omdat de lichamelijke aantrekkelijkheid van de jonge vrouw puur een produkt is van veelliefde, en materie die gebaseerd is op liefde, kan en moet in de medemens datgene opwekken wat het zelf ook is.
[3] Kijken wij echter naar een jonge vrouw die ontzettend mager is, dan zeg Ik jullie dat deze niemands hart op hol zal doen slaan; heimelijk zal men medelijden met haar hebben, maar iemand zal niet gauw verliefd op haar worden. Wat is daar dan weer de reden van? Omdat haar beenderen met te weinig van dat materiaal omhuld zijn dat een product van de liefde is!
[4] Een ziel die hier al helemaal liefde is, ziet er in het hiernamaals meteen heel aantrekkelijk, weelderig en dus naar de vorm helemaal volmaakt uit. Een gierige en egoïstische ziel ziet er zeer mager uit, maar heeft nog altijd wel wat vlees en bloed, omdat zo 'n ziel toch in ieder geval eigenliefde heeft. Maar zelfs die liefde heeft een zelfmoordenaar niet, en daarom heeft zijn ziel in het hiernamaals noodgedwongen het uiterlijk van een dor geraamte. En dan hangt het er nog maar van af of het een menselijk of een dierlijk geraamte is!
[5] Eerder hebben wij het er al over gehad dat er verschillende soorten zelfmoord kunnen zijn, en de ergste heb Ik reeds uitvoerig vermeld. Wel, een zelfmoordenaar van de ergste soort komt in het hiernamaals niet in de vorm van een menselijk geraamte te voorschijn, maar in die van een draak, een slang of een wild, verscheurend dier. Waarom ? Dat kunnen jullie je nu toch wel gemakkelijk indenken! Zo'n ziel zal nooit meer tot een volledige levensvoleinding kunnen komen.
[6] Daarnaast zijn er mensen die zelfmoord plegen uit jalousie om een maagd, welke buiten haar schuld een ander beter beviel dan de jaloerse man die haar bij iedere ontmoeting kwelde met allerlei verwijten en haar van ontrouw beschuldigde, iets wat nooit in haar was opgekomen. Zo iemand komt in het hiernamaals te voorschijn als het geraamte van een wolf, een hond of een haan omdat het karakter van deze dieren het verstand en de wil van zo'n jaloerse dwaas beheersten; als voorafgaande incarnatievormen bepaalden zij de eigenlijke, voornaamste karaktertrekken van zo'n ziel. Ook deze zelfmoordenaars zullen later zeer moeilijk tot enige levensvoleinding komen.
[7] Dan zijn er zelfmoordenaars die heimelijk een erge misdaad begaan hebben, waarop zoals zij weten een smadelijke en pijnlijke doodstraf is gesteld. Zij weten dat hun misdaad aan het daglicht moet komen. Wat gebeurt er dan meestal? Zo 'n heimelijke misdadiger raakt uit grote angst en terechte gewetensnood volledig vertwijfeld en hangt zichzelf op. Zo'n ziel verschijnt in het hiernamaals als het skelet van haar voorgaande bestaansvormen, zoals bijvoor,. beeld dat van mollen, hagedissen en schorpioenen, die alle op een hoop klitten met daaromheen een vurige ring, meestal in de vorm van een gloeiende reuzenslang. Ook de vurige ring behoort tot een vorige bestaansvorm van een en dezelfde ziel en is daar een intelligentiedeeltje van.
[8] Kortom, als een ziel eenmaal op grond van een slechte opvoeding geen enkele liefde, ook geen eigenliefde, meer heeft, is ook de gehele ziel doordrongen van de ergste vijand van het leven, namelijk de hel, en daardoor wordt zij zelf een vijand van haar eigen leven en bestaan en probeert dat steeds op de een of andere pijnloze wijze te vernietigen! Bij zo'n totale vijandschap ten aanzien van het leven moet tenslotte dat leven wel geheel uit haar voegen gelicht worden, en in het hiernamaals kan zo'n ziel dan onmogelijk anders zichtbaar worden dan geheel teruggebracht tot de vormen die oorspronkelijk aan haar ten grondslag lagen, en dit slechts als skeletten zonder vlees, die enkel het noodzakelijke gericht in zich dragen.
[9] Zowel bij mens als dier is het bot het deel wat het meest gericht is en zodoende de minste liefde bevat. Omdat zich in de botten, evenals in een steen, geen liefde voor het leven kan bevinden, blijven deze tenslotte, hoewel slechts in de substantiële zielevorm, over als delen die de liefdeloosheid uitdrukkenen waarin zich nooit enige liefde kan bevinden. Maar beenderen van mensen zijn altijd nog beter in staat zich met leven te omkleden dan beenderen van dieren of zelfs chitinepantsers van insecten, en kraakbeen en graten van amfibieën.
[10] Als een zelfmoordenaar op de hiervoor beschreven wijze in het hiernamaals verschijnt, kun je je wel voorstellen hoe moeilijk het zal zijn en hoe lang het zal duren eer zo'n zielook maar zover komt om in een menselijk geraamte over te gaan en vervolgens uit zichzelf een huid en zelfs vlees te krijgen.
[11] Maar nu rijst bij jullie de vraag of zo 'n ziel ook pijn lijdt. En Ik antwoord jullie: bij tijden de grootste en brandendste pijn, en soms weer helemaal geen! Als zij om weer tot leven gewekt te worden, wat nog altijd mogelijk is, in zekere zin wordt wakker geschud door geesten die haar daarvoor benaderen, voelt zij overal een brandende pijn; komt zij echter weer tot rust, dan heeft zij geen gevoel of bewustzijn en dus geen enkele pijn.
[12] Er zijn verder nog veel soorten zelfmoord waarvan de gevolgen niet zo kwaadaardig inwerken op de ziel als de beide die hiervoor beschreven zijn; voor de ziel heeft echter geen enkele zelfmoord goede gevolgen!
[13] Die waar Mathaël over sprak, was er nog een van de beste soort, vandaar dat die zielook gemakkelijk en behoorlijk snel tot leven gewekt en gered kon worden. Maar zo'n ziel houdt toch altijd een zwakke plek, en die bestaat uit het feit dat zij bijna nooit meer het volledig kindschap van God kan bereiken; een ziel die zelfmoord gepleegd heeft, komt vrijwel nooit hoger dan de zaligen van de eerste, buitenste en derhalve onderste hemel, of zelfs maar tot aan de grenzen daarvan.
[14] In de eerste, de wijsheidshemel, komen merendeels alleen maar zielen van alle andere hemellichamen, en van deze aarde komen daar de zielen van die wijze heidenen, die volgens hun kennis wel zeer gewetensvol en rechtvaardig geleefd hebben, maar ook in het hiernamaals niets van Mijn persoon willen weten. Als zij echter na verloop van tijd toch iets aannemen, kunnen zij wel in de tweede, dus hogere of ook middenhemel, opgenomen worden; maar in de derde, binnenste en hoogste, de eigenlijke liefde en levenshemel komen zij nooit of te nimmer. Want daar zullen alleen degenen komen, die reeds het volle kindschap van God bereikt hebben.
[15] Ik geloof dat jullie nu ook deze door broeder Mathaël beschreven manieren van doodgaan voldoende uitgelegd moeten zijn; is er echter voor iemand toch nog iets niet duidelijk genoeg, dan staat het iedereen vrij om een vraag te stellen. Het duurt nog maar twee uur voor de zon boven de horizon staat en dan zullen wij allen weer iets geheel anders ondernemen. Wie dus nog iets op z'n hart heeft, moet nu spreken!"
[16] ALLEN zeggen: "Heer, alles is ons duidelijk; want bij zo'n levendige manier van uitleg kan toch niemand iets onduidelijk blijven!"

«« 152 / 263 »»